Tornar

Iglesia Parroquial de San Valero Obispo y San Vicente Mártir

IGPCV
46.250-9999-000217
Denominació
Iglesia Parroquial de San Valero Obispo y San Vicente Mártir
Municipi
VALÈNCIA
Comarca
VALÈNCIA
Província
València
Localització
Plaza B. Cortes, 20
Ús primitiu
Religiós
Ús actual
Religiós
Data construcció
S.XVII
Estil
Barroc
Tipologia
Edificis - Edificis religiosos - Esglèsies
Dades de protecció de l'inmoble
Secció
Segona
Classificació
Béns immobles 2ª
Categoria
Monument d'interés local
Dades de Declaració
Tipus de Protecció
Declaración BRL genèrica GVA
Data Signatura Acte
11/06/98
Data Publicació DOGV
18/06/98 Vore DOGV
Data Publicació BOE
22/06/98 Vore BOE
Tipus de Protecció
Declaración BRL en tramitación GVA (INFORMAT PATRIMONI)
Document urbanístic
Catálogo de bienes y espacios protegidos. Plan General Ordenación Urbana. Homologación. VALÈNCIA
Data Signatura Acte
24/11/14
Fitxa Planejament
Descarregar fitxa
Tipus de Protecció
Declaración BRL en tramitación GVA (INFORMAT PATRIMONI)
Document urbanístic
Plan Especial de Protección del Ensanche de Valencia Russafa Sud - Gran Via (PEP-2). VALÈNCIA
Data Signatura Acte
23/05/06
Tipus de Protecció
Declaración BRL GVA (APROVAT URBAN)
Document urbanístic
Plan Especial de Protección del Ensanche de Valencia Russafa Sud - Gran Via (PEP-2). VALÈNCIA
Data Signatura Acte
27/11/06
Data Publicació DOGV
05/04/07
Data Publicació BOP
31/01/07
Tipus de Protecció
Declaración BRL GVA (APROVAT URBAN)
Document urbanístic
Plan Especial de Protección del Ensanche de Valencia Russafa Sud - Gran Via (PEP-2). VALÈNCIA
Data Signatura Acte
20/02/15
Data Publicació BOP
23/06/15

Era la antigua iglesia parroquial del pueblo de Ruzafa, independiente hasta 1877, en que fue anexionado a la ciudad de Valencia. Es un templo barroco construido en ladrillo en el siglo XVII, que se alza sobre otro anterior mandado construir por Jaime I el Conquistador en el siglo XIII. Este templo fue destruido por un incendio ocurrido en el año 1415 (siglo XV). La construcción del nuevo templo barroco se atribuye a Tomás Leonardo Esteve, mientras que la decoración barroca del interior hoy desaparecida era de Juan Bautista Pérez Castiel y su hijo Juan Pérez Castilla.
Conocida popularmente como la Catedral de Ruzafa (Russafa), es un templo de ladrillo de planta de cruz latina, con una sola nave y seis capillas laterales entre los contrafuertes. Bóveda de medio cañón con lunetos y cúpula sobre el crucero. Esta se cubre con teja cerámica vidriada azul y blanca. La portada barroca es una puerta adintelada en cuya parte superior y en una hornacina se encuentran las imágenes de los santos titulares: San Valero y San Vicente Martir. Más arriba en la fachada una ventana con decoración barroca.
El interior es un modelo de decoración churrigueresco en todo su conjunto. El retablo mayor sigue fielmente el estilo personal de José Churriguera.
El campanario, de planta octogonal, está formado por tres cuerpos rematado por un templete barroco. Su construcción se atribuye a José Mingues y fue terminado en 1740. El nombre de las campanas son los siguientes: De tocar a missa (1940), La Tereseta (1940), Santa Miquel (1965), Cristo Rei (ca 1940), El Blai (1940), La Maria (1940), El vicent (1940) y El Valer (1940). Como podemos ver, todas las campanas fueron realizadas después de la Guerra Civil, ya que las anteriores fueron destruidas durante el conflicto.
La iglesia fue incendiada en la Guerra Civil española y reconstruida después de finalizada la misma por los arquitectos Salvador Pascual Gimeno, Manuel Pascual Gimeno y Jose Luis Testor Gómez.
Entre 1942 y 1949 los anteriormente citados hermanos Pascual realizan en la nave de la epístola, y a los pies de la iglesia la Capilla de la Comunión.

La geolocalització dels elements està en procés de revisió.